Drobne zabiegi

Zabiegi z wykorzystaniem toksyny botulinowej, czyli neuromodulatora są dobrze znane. Mimo że toksyna brzmi groźnie i jest  trucizną, to  dawki stosowane od ok. 30 lat w medycynie, nie tylko estetycznej, lecz także w okulistyce i neurologii, są mikroskopijne.

Podając botulinę  wywołujemy porażenie mięśni. Mięsień, do którego nie dociera bodziec nerwowy, przestaje pracować, rozciąga się, a skóra w tym miejscu się prostuje.

Zabieg  poprzedzony jest szczegółowym wywiadem medycznym, aby zapewnić pacjentowi maksymalne bezpieczeństwo i wykluczyć ewentualne przeciwwskazania. Preparat podaje się w formie iniekcji, za pomocą mikroigły, pod skórę, w mięsień. Zabiegi  są bezbolesne i niemal nie dają powikłań.

W naszej placówce podajemy toksynę botulinową do mięśni w :

• kurczu powiek (blepharospasmus),
• zezach ,
• oczopląsie,
• zaburzeniach ruchomości -po operacji odwarstwienia siatkówki,
• zaburzeniach ruchomości – w nadczynności tarczycy,
• suchym oku,
• migrenach,
• połowicznych skurczach twarzy, tikach, synkinezie  nerwu twarzowego.

Przeciwwskazania do strzyknięcia  botuliną

Pacjenci z :

• zaburzeniami przewodnictwa nerwowo-mięśniowego (miastemia gravis, zespół Lamberta-Eatona),
• schorzeniami nerwowo-mięśniowymi,
• problemami  z krzepliwością krwi,
• kobiety w ciąży lub karmiące piersią,
• osoby posiadające infekcje w miejscach przyszłych ostrzykiwań,
• osoby przyjmujące leki m.in. z grupy aminoglikozydów, aminochinolonów, cyklosporynę, D-penicylaminę czy tubokurarynę powinni odczekać około dwóch tygodni od przyjęcia ostatniej dawki tych leków zanim przystąpią do leczenia botuliną. Wymienione grupy leków mogą wchodzić w reakcję z toksyną botulinową i powodować jej nasilone lub zmniejszone działanie.

Działania niepożądane:
Jak w przypadku każdego zabiegu medycznego możliwe jest wystąpienie działań niepożądanych. Miejscowe działania niepożądane to: krwiaki w miejscu podania botuliny, obrzęk, bolesność, zbytnie obniżenie lub uniesienie  brwi,  nadmierne zwiotczenie mięśni (np. opadanie powieki, opadanie kącika ust). Ogólne to: bóle głowy. 

Ważne po podaniu toksyny botulinowej:

• W dniu zabiegu nie należy spożywać alkoholu, nakładać makijażu, przyjmować preparatów kwasu acetylosalicylowego oraz nie masować miejsc wkłucia.
• Przez kolejne 2-3 dni trzeba zrezygnować z sauny, solarium, siłowni i intensywnych zajęć fizycznych.

Kępki żółte to żółtawe, grudkowe zmiany skórne, które najczęściej występują na powiekach w pobliżu kąta wewnętrznego oka. Najlepszą metodą ich usunięcia jest wycięcie chirurgiczne. Zabieg wykonuje się w znieczuleniu miejscowym i trwa on kilkanaście minut. Potencjalne, małe blizny chowają się w naturalnych zmarszczkach powieki, z czasem stają się całkowicie niewidoczne.

Zabieg jest krótki i polega na nacięciu skóry w okolicy zmiany (np. brodawki lub kaszaka). Następnie lekarz wykonuje drenaż zawartości np. kaszaka z dokładnym wyczyszczeniem tkanek. Aby kaszak nie nawracał, konieczne jest dokładne usunięcie całej torbieli wraz z jej ścianami.

Zabieg wykonywany jest po uprzednim podaniu znieczulenia miejscowego, jest więc bezbolesny. Na koniec, jeśli lekarz tak zdecyduje, zakładane są szwy.

Gradówka to torbiel gruczołu Meiboma (gruczoł powieki, wytwarzający lipidy). Gradówka powstaje ponieważ ujście takiego gruczołu zostaje zablokowane i materiał lipidowy zamiast uchodzić na zewnątrz, pozostaje w środku. Po zablokowaniu ujścia dochodzi do procesu namnażania się bakterii wewnątrz gruczołu i rozwija się ropień wewnątrz powieki. Na powiece widzimy uwypuklenie, które przypomina niewielki guziczek. Z czasem, gdy wewnątrz rozwinie się stan zapalny, zaczynamy odczuwać bolesność, pojawia się obrzęk.

​Jednym ze sposobów na wczesne zatrzymanie rozwoju gradówki, jest jej ostrzyknięcie lekiem steroidowym. Często zastrzyk steroidowy wystarcza, by pozbyć się problemu. Rzadziej (gdy dojdzie do nadkażenia bakteryjnego), rekomendowany jest zabieg chirurgiczny, podczas którego lekarz oczyszcza powiekę. Jeśli zachodzi konieczność, lekarz po zabiegu zaleci krople albo maść z antybiotykiem.

Zabieg jest krótki i nieskomplikowany. Zwykle nie wymaga założenia szwów. Pacjent jest znieczulony miejscowo. Lekarz nacina skórę, tam gdzie jest zmiana, np. gradówka i łyżeczkuje ją razem z otaczającą torebką. Na zakończenie zakładany jest opatrunek.

Jeśli zajdzie konieczność, lekarz zaleci maść z antybiotykiem

Przyczyną powstania cysty powieki (inaczej nazywanej torbielą prostą) może być m.in. zatkany kanalik łzowy lub stosowanie niewłaściwych dla pacjenta kosmetyków. Cysta powiekowa lub spojówkowa odgraniczona jest błoną, wewnątrz wypełniona przezroczystym płynem. Leczenie polega na całkowitym wycięciu zmiany (torebka cysty + usunięcie płynu). Zabieg wykonywany jest po uprzednim podaniu znieczulenia miejscowego, jest więc bezbolesny.

Na koniec, jeśli lekarz tak zdecyduje, zakładane są szwy.

Actylise to nazwa handlowa aktywatora plazminogenu. Actylise jest lekiem stosowanym w przypadku wylewów pod siatkówkę oka w okolicy plamki. Ma za zadanie upłynnić skrzep co ułatwi przesunięcie krwi w inne mniej ważne miejsce siatkówki. Używana jest zawsze w połączeniu z zabiegiem operacyjnym albo podaniem gazu do ciała szklistego albo jako etap witrektomii.

Krioaplikacja siatkówki jest metodą pozwalającą na wytworzenie blizny w siatkówce w przypadku kiedy laseroterapia jest niemożliwa. Najczęściej stosuje się ją, gdy do ciała szklistego dostanie się krew i brak jest dobrej widoczności. Krioaplikacje siatkówki zabezpieczają przedarcia siatkówki, przyspieszają wchłanianie się wylewu krwi. Zabieg wykonuje się  po rozszerzeniu źrenicy, w znieczuleniu oka na sali operacyjnej. Lekarz pod kontrolą wzroku przykłada sondę zamrażającą do – 70 stopni Celsjusza w chore miejsca. Przymrażanie w jednym miejscu trwa kilka lub kilkanaście sekund, w zależności od grubości ściany oka.

Po zabiegu oko może być spuchnięte i przekrwione. Po kilku dniach wraca do normy.

Zabieg przeprowadzany w leczeniu jaskry przy użyciu niskiej temperatury.

Polega on na zamrożeniu ciała rzęskowego znajdującego się w tylnej komorze oka, w temperaturze -80 st. C.

Usunięcie wadliwie rosnących rzęs. Metoda trwałego usuwania owłosienia za pomocą prądu o niskim natężeniu, który uszkadza komórki rozrodcze włosa, odpowiadające za jego wzrost.

Błona owodniowa to cienka, półprzepuszczalna tkanka, która stanowi najbardziej wewnętrzną warstwę pęcherza płodowego, pozyskuje się ją z łożyska pochodzącego z planowych cięć cesarskich.

W chirurgii okulistycznej wykorzystuje się błonę owodniową jako naturalny biologiczny opatrunek na uszkodzoną rogówkę. Po naszyciu ten naturalny opatrunek chroni chorą rogówkę i uwalnia czynniki regenerujące, ponieważ zawiera także niewielkie ilości komórek macierzystych. Błona owodniowa ma właściwości immunologiczne, które chronią przed odrzutem tkanki. Kiedy przeszczep z błony owodniowej spełni już swoje zadanie, ulega rozpadowi.

Naszycie owodni ma szerokie zastosowanie, np. w ocznym pemfigoidzie bliznowaciejącym, zespole Stevensa-Johnsona, rozległych guzach spojówki, nawracającym skrzydliku, po oparzeniach.

Skrzydlik to nieprawidłowy i postępujący rozrost spojówki gałkowej o trójkątnym kształcie, pojawiający się najczęściej od nosowej strony oka. Skrzydlik należy usunąć chirurgicznie. Robi się to w znieczuleniu miejscowym. Ponieważ proste wycięcie zmiany z pozostawieniem odsłoniętej twardówki lub zszyciem spojówki często prowadzi do wznowy, obecnie zaleca się wycięcie skrzydlika wraz z przeszczepieniem spojówki lub błony owodniowej.